Esfumado

Teño que irme, amor, só bombardearon a casa e córtanse as liñas telefónicas.
Estaba sentado no enorme sofá azul mariño da luminosa sala de estar de tamaño medio do seu pequeno apartamento de dúas habitacións en Clerkenwell Road. O fume que saía do cigarro que ninguén tocara penetrou no seu nariz, mentres ela seguía a metade da porta de entrada, xunto á cociña americana. Só se vían os grandes ollos marróns; só a pel branca das súas pernas brillaba na escuridade, debaixo dos pantalóns curtos que adoitaba levar como pixama nas calorosas noites do verán londinense. Continuou Zoe, sen saber que dicir e sen deixar de mirar ao seu home que, inclinado, coa cabeza nos xenóns, levaba unha camiseta negra e un pantalón chandal azuis, e que mesturaba a cor da súa pel morena con o da sala.