Amor De Artur

"Polo paseo dos grandes fieitos, beirado de dalias, avanzaba senlleiro o monarca do corazón mancado. Toda a dor do mundo trabáballe nas gorxas coa fereza do lince. Ao final do parqie, con acento torvo, a torre sombriza da Dorosa Garda erguía os seus adarves contra un eco de chumbo no que xiraba un exército de pequenos diabos ou víncaros chirlantes. Nobre o rostro descomposto, globos de marrón e azur baixo a ollada, Rei Artur chorou con bagullas de fogo e o xemer encañecíalle de cuspe os bigodes e a barba. ¡Guenebra, Lanzarote!"