Acuatica Alma.

Medran as membranas interdixitais das miñas mans palmípedas, as miñas pernas únense, seguindo o movemento que o corpo gardou na memoria do caos. Non fondo da gorxa o osíxeno aboia na boca fechada, pequenas burbullas de osíxeno que aínda alimentan os cabelos de argazo, himantalias finísimas coma serpes na beleza de Medusa. O meu corpo desprázase horizontalmente, coa ondulación herdada na orixe do mar, por entre este outono líquido, observando o regreso do caos, a verticalidade da auga sobre a noite para desfacer todo o que construímos, para desfacernos, destrúeme destrúome destrúote. Alóiome acuática alma. Son altura e refuxio, son alento ancestral para a atmosfera líquida que hoxe nos envolve. Precipítome ao val, lanzo este corpo de chuvia sobre o río furioso para anegar muíños e pontes, recuperar a terra nunca construída, para desfacernos, destrúeme destrúome destrúote. Alóiome acuática alma. Corpo de río para buscar o mar, alma de chuvia para medrar con forza, con rabia ancestral e azul deste mundo que xira e xira e xira translacióninfinitamenteeterna translación infinita da auga. Médranme as membranas interdixitais, desaparece a cadeira dolorida e a columna alóngase e lembra o movemento orixinal do mundo. Cabelo himantalia elongata ou correa porque a chuvia é río, é mar, é sal, é vida azul en movemento. Vida que me destrúe e destrúe destrúeme destrúome destrúote. Alóiome acuática alma. Vida que nos dá vida, que atrapa a vida para a nosa alma de mar e area, musgo e pedra, terra e fento, cágado e ova, lama e seixo destrúeme destrúome destrúote. Alóiome acuática alma.