Dendrita

Dendrita, de Paula Luís, vaise converter nun libro inesperado para moitas e moitos lectores. Inesperado pola linguaxe co que está concibido e polo propio ámbito no que a poeta se acubilla para crear os seus poemas. Pero, sobre todo, polas marcas que o transitan e pola voz envolvente da súa autora. A obra deixa un sedimento emocional inesquecible. Os seus poemas hipnotizan, estremecen e acarexan nunha única luzada. A forte personalidade de Paula Luís reflíctese nun texto sorprendente pola súa concepción e o insólito da proposta. Estamos ante unha poeta que se escinde para recoñecer e responsabilizarse das personaxes que interpreta. Unha poeta que adoptou a felicidade de todos os seres como ideoloxía e que se entregou ao amor no acto de invocalo coa palabra. “Habito a constante incerteza. Son o animal humano que non chega a identificarse como animal social, pero completamente filántropo”, asegura, ao tempo que se pregunta se a historia que conte será a historia que a destrúa. Poucas veces un libro de poemas como Dendrita accede a espazos tan singulares da profundidade humana.